NOWA KORDEGARDA

Powstała w 1779-80 wg planów Dominika Merlini’ego, jako pawilon do Trou Madame (Dziurka Pani), popularnej gry polegającej na umieszczaniu kulek w dziurkach. W 1782 założono tu teatr Mały (lub Komedialnię) z widownią dla 60 osób. Początkowo budynek był w stylu chińskim, jednak przystosowanie go do roli teatru zatarło „chińskość” budowli. Dobudowano przybudówkę dla orkiestry na 12-osobowej orkiestry, druga dla aktorów. Początkowo teatr miał tylko dwie dekoracje: las i gabinet. Później dokupiono chałupę chłopską, skałę i krajobraz. Po otwarciu teatru w Starej Pomarańczarni, Nową Kordegardę zamieniono na magazyn rzeźb, zwany Foratem Marmurowym. W 1788 budynek przebudowano na Forat Marmurowy, wartownię dla żołnierzy gwardii królewskiej. W 1830 Jakub Kubicki przebudował budynek na Kordegardę. Dziś mieści się tu kawiarnia „Trou Madame”, nazwa przywrócona dzięki wysiłkowi wieloletniego szefa Łazienek, prof. Kwiatkowskiego.

GŁOWA NEPTUNA

Głowę ciężko jest dostrzec w czasie spaceru, bo nie wystaje wiele ponad grunt. W czasie zakładania parku przez Poniatowskiego, jego nadworny architekt, Kamsetzer, chciał ozdobić wodospad figurą Neptuna, LeBrun przygotował model z gipsu, jednak umieszczono tylko na pamiątkę odlew z masy kamiennej. Leży on sobie niedaleko tegoż wodospadu, przy mostku na przeciwko Pałacu Na Wodzie. Trzeba tylko uważnie patrzeć pod nogi :)
Oryginał rzeźby, a w zasadzie jej fragment zobaczyć można w Starej Pomarańczarni.

STARA KORDEGARDA

Powstała w 1791-2 wg proj. Kamsetzera dla straży królewskiej, chroniącej wjazdu do pałacu, bo wjazd był od strony Myślewickiej. Przed budynkiem ustawione były kołki na broń. Dziś wewnątrz oglądać można czasowe wystawy muzeum.

POMNIK STANISŁAWA WYSPIAŃSKIEGO

Łazienki Królewskie, nieopodal Teatru Na Wodzie.
Popiersie zostało wykonane na wzór wcześniejszej rzeźby wykonanej przez Apolinarego Głowińskiego. Pomnik stanął tu w 2004 z inicjatywy aktora Janusza Zakrzeńskiego. Wyspiański zresztą odwiedzał Łazienki, więc obecność jego że on sam jest autorem "Nocy Listopadowej", która rozpoczęła się właśnie tu.

ŚWIĄTYNIA DIANY

Zwana niegdyś Świątynią Sybilli, powstała w 1822 wg proj. Kubickiego, nawiązując do klasycznego stylu greckiego. Po obu stronach leżą lwy, które zostały odlane w żeliwie w zakładach w Suchedniowie. Wewnątrz jest jedna salka, której ściany zdobią malunki z motywami kwiatów i owoców, wykonane przez Adama Bykowskiego. Odbywają się tu czasowe wystawy.

SCENA AMFITEATRU

Już w 1785 odbywały się tu na wyspie małe przedstawienia. W 1790 powstał tu teatr, tak jak i poprzedni, prawdopodobnie wg proj. Christiana Kamsetzera. Widownię zbudowano na wzór Forum Romanum w Rzymie. Obliczono go na ok. 1000 widzów. Pierwsza sztuka miała miejsce 07.09.1791, był to balet Kleopatra. Obecność wody wokół pomogła zainscenizować wspaniałą bitwę morską obok sceny.

WODOZBIÓR

Powstał jeszcze za czasów Łazienki Lubomirskiego i służył do gromadzenia wody, spływającej ze skarpy. Zbudowano go wg proj. Dominika Merliniego, na wzór rzymskiego grobowca Cecylii Metelli. Stąd woda płynęła drewnianymi rurami do Łaźni. W 1777 Wodozbiór przebudowano do postaci dzisiejszej, a boniowanie dodano w 1827. Dziś można tu kupić bursztyny i urządzane są tu tymczasowe wystawy.

POMNIK SZOPENA

Pomysł powstania pomnika zrodził się z inicjatywy Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego w 1876. Car zgodził się na postawienie monumentu na specjalną prośbę primadonny Adelajdy Bolskiej (ze Skąpskich hr. Dienheim – Szczawińskiej – Brochockiej). Stanąć miał na pl. Wareckim, w ogrodzie Saskim, parku Ujazdowskim lub pl. Teatralnym. Pomimo protestów, wybrano pl. Warecki. Projekt pomnika powstał w 1904, zmieniał on jednak miejsce na Łazienki. Projekt tak zachwycił Maurycego Zamoyskiego i hr. Jana Szembeka, że postanowiono go zrealizować. Mimo to w 1908 rozpisano kolejny konkurs, który wygrał Szymanowski i Franciszek Mączyński, który wykonał oprawę architektoniczną pomnika. Na konkurs nadeszło 66 prac, wybierało jury złożone z Francuzów Bartholome i Bourdelle i Włoch Ferrari. Ten projekt miano odsłonić w 100 rocznicę urodzin Chopina: 22.02.1910, jednak do tego nie doszło. Antoni Sygietyński ostro skrytykował pomnik za modernizm, opluwano projekt i artystę, ale wreszcie zatwierdzono go do wykonania. Cokół wykonać miał Oskar Sosnowski. Kłótnię zakończył car, zgadzając się na ten projekt; odlew miała wykonać firma Rene Fuldy z Francji. Model wysłano do Paryża, jednak w międzyczasie wybuchła I wojna, firma zbankrutowała i słuch po modelu zaginął. W 1923 założono kolejny komitet i zlecono odlew pomnika innej francuskiej firmie, Barbedienne. Nareszcie wystawiono go 14.11.1926, choć na skutek protestów nie stanął w ogrodzie Botanicznym, tylko na dzisiejszym miejscu. Odsłonięcie uświetnili prezydent Mościcki i kardynał Kakowski. 31.05.1940 hitlerowcy wysadzili, pocięli pomnik i wywieźli na złom, przerabiając na naboje. W 1946 odnaleziono głowę Chopina we Wrocławiu. Synowie rzeźbiarza podarowali znaleziony w mokotowskim domu Szymanowskich mały model pomnika, dzięki któremu monument odtworzono. Jednak nie od razu przystąpiono do prac, gdyż przy u. Kopernika miało powstać osiedle – pomnik pod nazwą Chopin, gdzie ów monument miał stanąć. Kopię ustawiono po wojnie, dookoła aranżując widownię dla koncertów fortepianowych, które czasem się tu odbywają w niedzielę. Wykonano ją w spółdzielni Brąz Dekoracyjny. W 1999 pomnik odnowiono, a jego mniejsza kopię postawiono w Hamamatsu \ Japonia.
Jest to jedyny secesyjny pomnik w Europie.

BELWEDER

Wystawiony w 1659 przez kanclerza Krzysztofa Paca dla żony. Nazwany z włoska belle vedere – piękny widok. Kolejnymi właścicielami byli Lubomirscy, którzy rozbudowali pałac do formy barokowej. W 1767 pałac kupił Stanisław August Poniatowski i włączył budynek do Łazienek. W latach 1774-87 mieściła się tu manufaktura fajansu. Wyroby zwane były „belwederkami”. W 1818 wprowadził się tu książę Konstanty – namiestnik carski i brat cara. W latach 1818-22 przebudowano dla niego pałac. W nocy z 29 na 30 listopada 1830 na pałac napadła grupa podchorążych ze szkoły w Łazienkach pod wodzą Piotra Wysockiego. Studenci chcieli głowy Konstantego, ten jednak zbiegł a przebraniu kobiecym. Od 1918 miesciła się tu siedziba głowy państwa: mieszkali tu Józef Piłsudski, Gabriel Narutowicz i Wojciechowski. W czasie okupacji hitlerowskiej rezydował tu generalny gubernator Hans Frank. Po wojnie mieszkał tu Bolesław Bierut i następni przewodniczący Rady Państwa. Ostatnim mieszkańcem pałacu był Lech Wałęsa. W 1994 pałac zmieniono na siedzibę reprezentacyjną państwa. Umieszczono tu również Muzeum Józefa Piłsudskiego.