SŁONECZNA 50

Pewnego dnia, jakis miesiąc temu, otrzymałem majla od Olgierda Buchwalda. Osoba okazała się kobietą, która zwróciła sie do mnie z pewną prośbą. Pozwolę sobie zacytować (z pozwoleniem autorki) część listu.
Ostatnio, w marcu przemierzałam Mokotów w poszukiwaniu pewnej kamienicy – bloku, budynku przedwojennego, w którym dzieje się akcja mojej ulubionej ksiązki – pamiętnika z czasów okupacji. Jego autorka prawdopodobnie zginęła w ostatnich dniach wojny. Mieszkała ze swoją rodziną na Mokotowie w domu – wtedy dość nowym – o specyficznym nietypowym wyglądzie, bardzo długim, nierównym, który ma z jednej strony więcej pięter niż z drugiej. Tyle pamiętnik. Wiadomo jeszcze, że niedaleko jest Plac Unii ( gdzie bohaterka chodziła do szkoły) i że budynek przetrwał wojnę. Odkąd przeczytałam pamiętnik bardzo chciałam zobaczyć ten dom. Niestety, nie ma w książce nazwy ulicy ani numeru. Przeprowadziłam małe śledztwo i na podstawie dostępnej literatury nt.okupacji, łącząc pewne opisywane w pamiętniku fakty ustaliłam, że chodzi o ulicę Słoneczną.

„ Dopiero kilka miesięcy temu, po wielu latach niebywania w tamtych stronach zjawiłam się po raz pierwszy na naszej ulicy, stwierdziłam ze zdumieniem, że czegoś takiego nie ma z pewnością w całej Warszawie. Jest to tak zwany blok, a więc bryła długa i niezbyt wysoka. Co do wysokości można się sprzeczać, liczy bowiem od trzech do pięciu pięter. Elewację wschodnią zdobi regularny szereg załamań i występów muru. Z daleka wygląda to, jakby dom szczerzył zęby. Fasada zachodnio – północna biegnie natomiast linią od biedy łukowatą, załamującą się tylko gdzieniegdzie, bez sztucznych podporzadkowań jakiejkolwiek symetrii. Po wojnie dom zyskał liczne sąsiedztwo w postaci innych bloków, wtopił się jakoś w prawie już miejski krajobraz i sądzę, że może ujść niezauważony. W czasach mojego dzieciństwa ten statek pijany płynął samotnie wśród rozległych pól, nosząc w dodatku zdumiewający numer 50, choć wokół nie stało nic, co wypełniałoby lukę od numeru od 1 do 49. Ktoś kiedyś powiedział, że architekt, który go zaprojektował, musiał być pomylony.(…).”

Tyle komentarz do pamiętnika. Sama bohaterka nie podaje ani nazwy ani numeru domu ( zresztą ten numer pewnie uległ zmianie ). Pisze tylko, że mieszkają w dzielnicy niemieckiej, w pobliżu Alei Szucha, że chodzi do szkoły przy Placu Unii ( pieszo) i że niedaleko znajduje się Morskie Oko. Stąd wiedziałam, że to Mokotów. A nazwę ulicy wydedukowałam. Dziewczyna opisywała pewne tragiczne zdarzenie, gdy w ich domu, piętro wyżej gestapo zamordowało kilkoro ludzi, w tym Żydów. Byli to między innymi żołnierze batalionu Parasol. W książce opisującej historię tego batalionu natrafiłam przypadkowo na opis identycznego zdarzenia – pod tą samą datą. I tam było napisane, że rzecz wydarzyła się w domu przy ulicy Słonecznej.

Co do architekta, to nie wiem. Próbowałem się skontaktować z zarzadem administracji, ale nie ma tam nikogo. Na pewno sa to lata '30, druga połowa. Będę się jeszcze próbował dowiadywać. Może i był pijany, kto wie... Dość, że dziś do nie wyróżnia sie specjalnie szokująco. Oczywiście jest połamany i ma ciekawa architekturę, ale wtopił sie zupełnie w krajobraz.

Wejscia do klatek licowane są specjalnym kamieniem, wejść jest od A do G.

To sa właśnie te "zęby". Co do reszty zabudowy ulicy, to numer 50 jest zupełnie usprawiedliwiony, bo od 2 do 48 zajmują domki jednorodzinne, albo szeregowce.

Pozdrowienia dla pani Ani z Chojnic, mam nadzieję, że o to chodziło :))