ul. Czackiego 3\5
Stowarzyszenie założono w 1898, które spotykało się w pałacu Kronenberga na Mazowieckiej. W 1902 nabyto działkę na ówczesnej Włodzimierskiej za 120.000 rubli. Ogłoszono konkurs na projekt w Przeglądzie Technicznym. Wreszcie budynek powstał w 1903-5 wg proj. Jana Fijałkowskiego z dekoracjami Józefa Grodeckiego: Dedal i Ikar, Archimedes, alegoria przyszłości – kobieta z promieniami radu, która ma nawiązywać do M. Skłodowskiej – Curie. Na klatce schodowej plafon wykonał Stanisław Bochusz-Siestrzeńczewicz. Był to jedyny plafon malowany wówczas w Warszawie! Wykonawcą było Biuro Architektoniczno-Budowlane Rogóyski, Bracia Horn i Rupniewicz. Gmach powstawał przy bezinteresownym wsparciu polskich przemysłowców i pożyczce od Towarzystwa Kredytowego Miejskiego. W tylnym pawilonie założono ogród z salą jadalną z tarasem. Budynek zaopatrzony był w agregat prądotwórczy na gaz i kotłownię. W 1906 odbył się tu pierwszy zjazd z okazji 100-lecia wydania pierwszego dzieła Staszica. W 1913 w miejscu ogrodów zbudowano oficyny. W 1915 mieścił się tu szpital wojskowy na potrzeby I wojny światowej. W czasach niepodległości odbywało się tu wiele zjazdów kół technicznych. We wrześniu 1939 spłonęły 2 najwyższe piętra. W 1947 odbudowano gmach wg proj. S. Łukasiewicza, nie odbudowano jednak kopuły i rzeźby nad wejściem, wazonów, ale dodano 4-te piętro. Nad wejściem łaciński napis Sztukom technicznym 1904.
"Był to wówczas jedyny plafon malowany w Warszawie"
Myślę, że to trochę niezręczne zdanie. Można by z niego wnioskować, że poza tym plafonem nie było już w stolicy żadnego. A przecież były jeszcze w Zamku Królewskim, m.in. w Sali Rady czy Sali Wielkiej.
Napisałbym, że był to jedyny plafon namalowany w Warszawie w ówczesnych czasach.
ul. Czackiego 3\5
Stowarzyszenie założono w 1898, które spotykało się w pałacu Kronenberga na Mazowieckiej. W 1902 nabyto działkę na ówczesnej Włodzimierskiej za 120.000 rubli. Ogłoszono konkurs na projekt w Przeglądzie Technicznym. Wreszcie budynek powstał w 1903-5 wg proj. Jana Fijałkowskiego z dekoracjami Józefa Grodeckiego: Dedal i Ikar, Archimedes, alegoria przyszłości – kobieta z promieniami radu, która ma nawiązywać do M. Skłodowskiej – Curie. Na klatce schodowej plafon wykonał Stanisław Bochusz-Siestrzeńczewicz. Był to jedyny plafon malowany wówczas w Warszawie! Wykonawcą było Biuro Architektoniczno-Budowlane Rogóyski, Bracia Horn i Rupniewicz. Gmach powstawał przy bezinteresownym wsparciu polskich przemysłowców i pożyczce od Towarzystwa Kredytowego Miejskiego. W tylnym pawilonie założono ogród z salą jadalną z tarasem. Budynek zaopatrzony był w agregat prądotwórczy na gaz i kotłownię. W 1906 odbył się tu pierwszy zjazd z okazji 100-lecia wydania pierwszego dzieła Staszica. W 1913 w miejscu ogrodów zbudowano oficyny. W 1915 mieścił się tu szpital wojskowy na potrzeby I wojny światowej. W czasach niepodległości odbywało się tu wiele zjazdów kół technicznych. We wrześniu 1939 spłonęły 2 najwyższe piętra. W 1947 odbudowano gmach wg proj. S. Łukasiewicza, nie odbudowano jednak kopuły i rzeźby nad wejściem, wazonów, ale dodano 4-te piętro. Nad wejściem łaciński napis Sztukom technicznym 1904.
3 komentarze:
uwielbiam te warszawskie rodzyneczki
"Był to wówczas jedyny plafon malowany w Warszawie"
Myślę, że to trochę niezręczne zdanie. Można by z niego wnioskować, że poza tym plafonem nie było już w stolicy żadnego. A przecież były jeszcze w Zamku Królewskim, m.in. w Sali Rady czy Sali Wielkiej.
Napisałbym, że był to jedyny plafon namalowany w Warszawie w ówczesnych czasach.
Kamienica jest na prawdę znakomita i taka architektura robi wrażenie. Nie jeden znawca klutury i sztuki zatrzyma się, żeby porobić zdjecia.
Prześlij komentarz